1. Pierwsza noc w Norze. (Rozdział 1)

      Był letni, sobotni ranek. Harry obudził się z niezwykłym spokojem. Nie bolała go blizna i nie czuł już tego strachu, że w każdej chwili może zginąć, ponieważ czyha na niego największy czarnoksiężnik w świecie. Nie. Jego już nie ma.

       Znalazł na szafce okulary i założył je. Sięgnął po ubranie i wtedy zauważył swój szkolny kufer. Czy jeszcze kiedykolwiek mu się przyda? Dobrze by było kontynuować naukę, Hermiona na pewno też tak sądzi. Ale co z Ronem? On i cała jego rodzina mają żałobę po Fredzie… Tak, lepiej będzie z tym poczekać. Przecież Harry również stracił dużo ważnych dla niego osób. Dumbledore, Lavender i wiele innych, o których śmierci dowie się pewnie w najbliższym czasie. Umarli dla niego…

         Jego rozmyślania przerwało przebudzenie Rona. Usiadł na łóżku z długim przeciągnięciem się.

- Siema, stary.

- Cześć. Jak się czujesz? – zapytał czule Harry.

- Jakbym właśnie przyczynił się do uratowania ludzkości przed Voldemortem.

Oboje wybuchnę li śmiechem. Było to wspaniałe uczucie, którego nie zaznał od dłuższego czasu – radość.

         W pewnym momencie do ich sypialni wpadła Hermiona. Pierwsze co zrobiła,  to tradycyjnie rzuciła się z gorącym uściskiem na Harry’ego. Ron wyraźnie tym podirytowany, odchrząknął głośno.

- Och, na miłość boską, Ron. Nie bądź zazdrosny! – powiedziała i tym razem oplotła rękami szyję Rona, dodając do tego całusa w policzek.

          Harry już prawie zapomniał, że jego najlepsi przyjaciele są teraz parą. Przecież pocałowali się przy nim, w czasie trwania bitwy. Nie miał lecz sobie tego za złe, w końcu nie było to najważniejsze. Po upadku Voldemorta, zostali jeszcze przez dwa dni w Hogwarcie i wczoraj przyjechali pociągiem Hogwart-Express do Nory. Nie mieli szansy nawet ze sobą spokojnie porozmawiać.

- Jak się czujesz, Harry? Nie dokuczała Ci już blizna?

- Szczerze mówiąc myślałem, że poczuję jego złość po śmierci. Byłem na to przygotowany, ale nic się nie wydarzyło.

- No wiesz, on umarł.

           Ale Harry już nic nie odpowiedział. Te słowa ciągle chodziły mu po głowie. Każdej nocy miał sen, jak walczył z Voldemortem, lecz nie były już to wizje, w których widział co on robi, co odczuwa. No i nie sprawiały mu bólu. Były to sny, dzięki którym odczuwał satysfakcję. Pozwalały mu zrozumieć, co naprawdę się stało, bo nadal to do niego nie odcierało.

- Mama woła was na śniadanie – powiedziała to Ginny, która niepostrzeżenie weszła do pokoju. Wyglądała pięknie ; rude włosy opadały jej lekko na ramiona ; usta miała pomalowane na różowo, a oczy podkreślone kredką. Na nogach miała ciasne jeansy i do tego beżową, zwiewną bluzeczkę z ¾ rękawem. Już wcześniej zauważył u niej te niektóre z wielu jej zalet. Właśnie dlatego jest obiektem jego westchnień, Ginny czuła to samo. Dręczyła go tylko jedna myśl, a mianowicie czy jej stosunki do niego zmienią się po tej bitwie. Z jednej strony stał się najpotężniejszym czarodziejem na świecie, mimo nieposiadania wszystkich Insygnia Śmierci. Wielu będzie starało się brać z niego przykład, spotka też innych równie dobrych czarodziejów, ale znajdą się też pewnie osoby, które będą z niego drwiły, jak przez te wszystkie lata Ślizgoni. Z drugiej strony bitwa o Hogwart rozpętała się, gdy  śmierciożercy powiadomili za pomocą Mrocznego Znaku na ręce, Voldemorta o jego obecności w zamku. Jeśli by tam wtedy nie przyszedł, nikt by nie musiał stracić życia stając w jego obronie, między innymi Fred – brat Ginny. Tylko, że nie zdobyłby horkruksu – diademu Roveny Ravenclaw, Nevill nie miałby okazji zabić węża Nagini i Voldemort nadal by istniał.

- Harry, idziesz?

- Za chwile przyjdę, tylko się ubiorę.

Na przedzie wyszedł Ron z Hermioną, a za nimi Ginny. Dobrze, że wyszła, Harry chciał uniknąć na razie kłopotliwej rozmowy, która w końcu musiała się odbyć.

                   Ubrał się i zszedł na dół do całej rodziny Weasley’ów i Hermiony. Bill i Charlie również byli. Podobnie jak wszystkie rodziny czarodziejów chcą być w komplecie, w tych trudnych chwilach po utracie bliskich.

                    Harry wszedł do kuchni. Był myśli, że zastanie tam wszystkich smutnych i pogrążonych w żałobie siedzących przy stole i panią Weasley wypłakującą łzy po synu nad kuchenką. Lecz było całkiem inaczej ; rodzina rudowłosych przywitała go gorącymi aplauzami. Molly jako pierwsza podeszła do Harry’ego.

- Kochaneczku, mój wspaniały! Boże, taki dzielny, mądry, odważny… Wczoraj nawet dokładnie nie zobaczyłam Cię w tych ciemnościach. Aleś ty przez ten rok wychudł, same kości i skóra! Chodź, nałożę ci naleśników, a później będzie deser, ale to już niespodzianka!

- Dziękuję pani Weasley, naprawdę….

W tym momencie podszedł do niego Artur.

- No Harry, chłopcze. Nie mam słów… Po prostu gratulacje.

- No ten…też gratuluję…

- George, tak mi przykro z powodu Freda, to wszystko przeze mnie. Gdybym wtedy nie przyszedł do zamku to…

- To Voldemort dalej by istniał, zabił całą waszą trójkę, a później również i wszystkich czarodzieji, bo wątpię, czy chcieli by mu służyć. No, a Fred, cóż… Fred walczył dzielnie i niestety stało się. Zginął, ale w słusznej sprawie i bardzo dzielnie.

- Dzięki George, moje kondolencje… - wybełkotał Harry, naprawdę wzruszony tymi słowami. Zaskoczenie minęło szybko, bo od razu po rudowłosym chłopaku naskoczyła na niego Hermiona, mocno oplatając jego szyję rękoma. Ron objął ich oboje i stali tak dłuższy czas. Nikt im nie przeszkadzał, bo wiedział, jak bardzo było im to potrzebne. Potrzebne poczuć, że są razem i ciągle byli, i nic ich już nie może podzielić skoro przetrwali taką próbę. Próbę życia.

               Po dłuższym czasie odsunęli się od siebie. Harry’emu tłukły się po głowie słowa które jego przyjaciele powinni usłyszeć.

- Chciałem wam podziękować, za wszystko. Nie musieliście ze mną iść, a jednak to zrobiliście. Narażaliście swoje życie dla mnie. To wszystko udało się dzięki naszej współpracy. Ja myślałem i działałem cokolwiek tylko dzięki wam. Robiłem to, bo czułem waszą obecność obok mnie, nie tylko cielesną, ale również duchową. Byliście ze mną cały czas, dziękuję.

- Och, przestań Harry… - wydusiła z siebie Hermiona, która miała już w oczach łzy.

- Słuchaj, poszliśmy tam z tobą, bo jesteśmy przyjaciółmi, od dziecka. Pamiętasz, jak nam powtarzałeś słowa Dumbledore’a ? „ Jedyną rzeczą, której Voldemort nie potrafi zrozumieć, jest miłość ‘’ To właśnie dzięki niej go pokonaliśmy. – Ron przesłał przyjaciołom łagodny uśmiech.

                    Ostatnia podeszła do niego Ginny. Harry bał się tego, co teraz nastanie. Oczekiwał najgorszego ; Ginny powie, że podczas bitwy wiele się zdarzyło i nie chce mieć teraz chłopaka. Nic takiego jednak nie nastąpiło, dziewczyna jedynie złapała go za rękę i wyciągnęła do innego pokoju, gdzie zostali sami.

- Harry, czy … teraz, jak już nie ma Voldemorta… no bo wiesz, ty ze mną zerwałeś…

- Ja z Tobą nie zerwałem, po prostu powiedziałem, że lepiej będzie jak przez jakiś czas nie będziemy mieć ze sobą kontaktu – Harry widząc, że dziewczyna niewiele z tego zrozumiała, ciągnął dalej – Chyba musimy sobie coś wyjaśnić . Nie myśl sobie, że nie chciałem z tobą rozmawiać, bo miałem  taki kaprys, nie. Po prostu nie chciałem, żeby Voldemort wykorzystał Ciebie, aby mnie gdzieś zwabić, wiedziałby, że jesteś dla mnie ważna.

- Ale skąd miałby to niby wiedzieć ? Harry, opowiedz mi w ogóle co się stało w czasie bitwy ?

- To długa historia, opowiem Ci to później, u mnie w pokoju po kolacji. Zawołam również Rona i Hermionę, oni też nic jeszcze dokładnie nie wiedzą.

- No dobra, ale wracając do nas…

- To wszystko zależy od Ciebie. Nie wiem czy chciałabyś jeszcze ze mną być skoro Fred nie żyje…

- Przecież to nie twoja wina, głupku! Poza tym to nic nie ma do tego, że ja cię …

- Ja też cię kocham. – Harry powiedział to za nią, bo wiedział, że ona i tak to miała na myśli. Lecz nic więcej już nie powiedział, bo Ginny obdarzyła go namiętnym pocałunkiem. Słowa już tu nie były potrzebne. 

Mam nadzieję, że  nie jest najgorzej. ; )