Mam nadzieję, że przez to zawieszenie nie straciłam całkiem czytelników i ktoś jednak będzie tu od czasu do czasu wchodził. Od tamtych wakacji na blogu nic a nic się nie działo, przybyło jednak ponad 3 000 wyświetleń. To mnie poruszyło, że mimo iż ja sama go nie odwiedzałam, został tyle razy wyświetlony przez ten czas. Dziękuję.
______________________________________________________________________________
Otworzył oczy. Ujrzał biel, która swym intensywnym kolorem zmusiła go do zmrużenia oczu. Tym razem otwierał je powoli, dzięki czemu oczu przyzwyczaiły się do jasnej barwy.
Postanowił podnieść się z miejsca. Nie wiedział, co dzieje się z jego ciałem, więc na początek spróbował unieść jedynie prawą rękę. Starał się z całej siły, napinał mięśnie, ale nic to nie dało. Powtórzył to kilka razy z lewą ręką, a następnie oby dwiema stopami. I nic. Nie mógł się poruszać.
- Wyluzuj trochę, zaraz przyjdzie pani Pomfrey i doprowadzi cię do porządku. - usłyszał głos po swojej prawej stronie. Czuł się strasznie skrępowany, wiedząc, że nie może zobaczyć kto do niego mówi, a w ostateczności bronić się przed napastnikiem. Chwila... "pani Pomfrey"? Czy to znaczy... Tak! Intensywnie wypuścił powietrze z płuc czując znaczną ulgę. Prawdopodobnie znajduje się w Skrzydle Szpitalnym, a ten głos... przecież to Seamus!
Zgodnie ze słowami kolegi z Gryffindoru, przyszła Hogwarcka pielęgniarka i podała Harry'emu eliksir, który z trudnością przełknął ze względu na jego smak. Coś tak obrzydliwego miał w buzi na piątym roku, kiedy to natrafił na fasolkę o smaku smoczego łajna.
Ciepło przeniknęło po jego ciele od czubka głowy, na której znajdowała się czarna czupryna, przez klatkę piersiową, do palców od stóp. Ostrożnie podniósł się na łóżku do pozycji siedzącej. Założył swoje okrągłe okulary, które z życzliwością podała mu pani Pomfrey i zobaczył jak ta znika w swoim gabinecie.
Nagle z nikąd przez głowę przemknął mu obraz, oślepiające światło, krzyk...
- Seamus, co z resztą? - zapytał prędko i wbił spojrzenie w oczy kolegi. Ten wyraźnie posmutniał, od razu rozumiejąc o co mu chodzi, po czym opuścił głowę unikając spojrzenia Harry'ego.
- Nie jest za dobrze. - powiedział powoli.
- To znaczy? - dopytywał się, ciężko oddychając - Powiedz mi co się wtedy stało, tam w pociągu.
Z wyczekiwaniem patrzył na siedzącego ze zwisającymi nogami, na sąsiednim łóżku gryfona. Widział, że waha się, czy opowiedzieć jemu tę historię. Długą chwilę, chłopiec znany w Hogwarcie z różnych eksplozji, patrzył się martwo w stały punkt na ścianie po jego prawej stronie. Po chwili Harry również przeniósł tam wzrok. Kolega nie patrzył na ścianę jak mu się zdawało, lecz na zasłonięte kotarą łoże szpitalnie, na którym zapewne znajdowała się poważnie ranna osoba.
- Twarda dziewczyna z niej - wybełkotał, a kąciki jego ust podniosły się minimalnie. Z powrotem patrzył na wybrańca. - Przyszli. Po ciebie Harry. Mieli zamiar przeszukać cały pociąg, do czasu kiedy jakiś Puchon postawił im się i rzucił na jednego ze śmierciożerców zaklęcie. I wtedy się zaczęło.
Zaatakowali pociąg, w którym znajdowały się setki niewinnych osób. Nawet o tym nie pomyślał, zadbał tylko o siebie, aby on i jego przyjaciele bezpiecznie znaleźli się na miejscu. A przecież wszyscy w Hogwarcie są jego przyjaciółmi...
- A czy on też tam był? Voldemort? - zapytał.
- Nie... - Seamusowi rozszerzyły się oczy - A mógł?
Świetnie, pomyślał. Kolejna rzecz, której nie zdążył przemyśleć. Przecież tylko garstka ludzi wie, że on powrócił. Całkiem bez sensu, bo wiedzą o tym ci, którzy mieli zapewnioną całkowitą ochronę. Głupota.
- Nie, chyba raczej nie.
Po około godzinie bezczynnego leżenia, do Skrzydła Szpitalnego przyszła dorosła czarownica, którą okazała się profesor Mcgonagall. Wyprostował się na łóżku przygotowany do poważnej rozmowy, lecz ona wyminęła go i pomknęła do pani Pomfrey. Po jakimś czasie wróciła z nią i weszła za kotarę jednego z łóżek szpitalnych. Wnioskując ze słów Seamusa, znajdowała się tam jakaś dziewczyna. Dziwne, jakoś podczas rozmowy z nim nie zainteresował się o kim mówi kolega. Powiedział, że jest silna... kogo miał na myśli? Harry mógł śmiało stwierdzić, że zna aż trzy dziewczyny, które są wyjątkowo silne, i nie chodzi tu o siłę fizyczną, tylko psychiczną, jest pewny, że Finniganowi również chodziło o to samo. Te dziewczyny to Luna, Ginny i Hermiona... Dostał olśnienia. Jak mógł być taki samolubny? Nawet nie pomyślał o żadnej z nich, czy nic im się nie stało! I do tego... poczuł narastającą panikę, kiedy przypomniał sobie, że w pociągu ostatnie co usłyszał to właśnie krzyk Hermiony.
Przez wspomnienie tej chwili, omal że nie stracił okazji do rozmowy z profesorką, gdyż ta kierowała się już do wyjścia.
- Pani profesor! - zawołał.
- Wybacz Potter, ale tak się składa, że akurat bardzo się śpieszę i nie mam czasu na rozmowę.
- Pani wybaczy, ale tak się składa, że akurat mnie to kompletnie nie obchodzi. - w tej chwili za bardzo bał się o swoją przyjaciółkę, aby myśleć nad wypływającymi z jego ust słowami.
Nie zwracał uwagi na zdziwioną minę Seamusa, zignorował naganę pani Pomfrey wobec jego zachowania. Teraz liczyła się tylko Hermiona i musiał dowiedzieć się, co się z nią stało.
Nie zważając na obolałe ciało, wstał i podszedł do profesorki.
- Proszę mi powiedzieć... co się stało z Hermioną. - błagał.
- Z panną Granger? - zapytała ze zdziwieniem.- Dlaczego miałoby jej się coś stać?
Dyrektor nic nie wie o rannej uczennicy? I do tego tak ważnej... Nie, to nie możliwe. Czyli Hermionie nic nie jest. Ale... w takim razie dlaczego wtedy tak strasznie krzyczała, w tym pociągu? Musiało jej się wtedy coś stać. I na pewno nie pomylił jej głosu z żadnym innym, nie po tylu latach wspólnego spędzania czasu. Wzdrygnął się, gdy poczuł na swoim ramieniu obca rękę.
- Panie Potter, proszę się położyć do łóżka. - to tylko pani Pomfrey odprowadza go do łoża szpitalnego, spod drzwi. Spod pustych drzwi, bo nauczycielki transmutacji już dawno nie ma w pomieszczeniu. Widocznie stał w jednym miejscu dłużej, niż trwały jego bezcelowe przemyślenia.
Nie potrzebował teraz jednak odpoczynku, ale informacji na temat brązowowłosej przyjaciółki, które rozwiałyby jego wątpliwości i okrutne przypuszczenia.
- Co się dzieje, Harry? - usłyszał głos po swojej prawej stronie.
Otworzył usta, aby burknąć coś niemiłego, kiedy pomyślał, że Seamus jest jak na razie jego jedynym informatorem i powierzycielem.
- To znaczy?
- Dlaczego nie wierzysz w to, że Hermionie nic nie jest?
- W pociągu ostatnie co usłyszałem to właśnie jej krzyk. - powiedział i odwrócił się w stronę kolegi. Wyczuł coś dziwnego w jego spojrzeniu. Jakby... rozbawienie?
- I co cię niby tak bawi?
- Voldemort nieźle pokręcił ci w głowie - na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech - Przecież to od razu nie musi znaczyć, że coś jej się stało.
- A co Twoim zdaniem mógł oznaczać jej krzyk? Może zadowolenie? - prychnął Harry z irytacją.
- Zadowolenie to nie... ale może przestraszyła się po prostu kiedy zobaczyła Cię upadającego na ziemię. Dobrze wiesz, jaka jest Hermiona.
No tak, o tym nie pomyślał. Ale nie mógł dać teraz satysfakcji Finniganowi, przyznając mu rację. Poza tym nadal nie był całkowicie przekonany do tej opcji.
Seamus pokręcił głową.
- Zachowujesz się tak, jakbyś CHCIAŁ, aby jej się coś stało.
Przez dłuższą chwilę patrzył się tępo na swojego rozmówcę, próbując przetrawić jego słowa. Kiedy w końcu ich sens doszedł do niego, krzyknął:
- Ja chciałbym, żeby jej się coś stało?! Czyś Ty zwariował? Już raz doznała prawdziwego cierpienia i to właśnie z mojej winy. Nie wiesz jak to jest patrzeć na ból osoby, która jest dla Ciebie najważniejsza!
Już miał nadzieję, że to koniec ich rozmowy, kiedy Seamus spojrzał na niego z uwagą i powiedział:
- Myślałem, że to Ginny jest dla ciebie najważniejsza.
Harry, nie będąc pewien co właściwie powinien zrobić w tym momencie, odwrócił się od chłopca.
No to wpadłem, pomyślał.
________________________________________________________________________________
Każdy komentarz - z opinią pozytywną oraz negatywną (najlepiej uzasadnioną) - mile widziany! :)
Super :D
OdpowiedzUsuń